تعیین و مقایسه ارزش غذایی دو گونه گندمی شور پسند Puccinella bulbosa و Aeluropus littoralis در مراتع حاشیه تالاب کویری میقان اراک

شوره زارهای مرطوب و اراضی حاشیه  تالاب های کویری ایران هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی نقش مهمی در تأمین علوفه دام ایفا می­نمایند.  در تحقیق حاضر که مابین سال­های 1390 و 1391 انجام گرفت.کیفیت علوفه  دو گونه سیاه ناو Puccinella bulbosa و چمن شور Aeluropus littoralis در مراتع شورروی حاشیه تالاب کویری میقان اراک (استان مرکزی) در سه مرحله فنولوژیکی رشد رویشی، گلدهی و رسیدن بذر مورد بررسی قرار گرفت. شاخص های کیفیت علوفه شامل ماده خشک (DM)، پروتئین خام (CP) ، دیواره سلولی منهای همی سلولز (ADF) و دیواره سلولی (NDF)  فسفر (P)، ماده خشک قابل هضم (DMD)، خاکستر خام (Ash)، مصرف ماده خشک(DMI) و ارزش نسبی علوفه (RFV)  با روشهای استاندارد اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده نشان داد که که اثر شاخص های کیفیت علوفه بین دو گونه  و نیز مراحل رشد فنولوژیکی اختلاف معنی داری از نظر آماری در سطح 1 درصد دارند. ضمناً بر طبق آزمون مقایسه میانگین دانکن اثر متقابل گونه گیاهی و مرحله رشد نیز بر روی تمامی این شاخص ها به لحاظ آماری معنی دار بود. در هر دو گونه با پیشرفت مرحله فنولوژیکی، از میزان پروتئین خام و انرژی متابولیسمی کاسته و بر میزان ADF و  NDFافزوده شد. گونه چمن شور دارای بیشترین میزان پروتئین خام در مرحله رویشی (46/14 درصد) و سیاه ناو دارای کمترین پروتئین در مرحله بذردهی (88/10 درصد) بوده است. در مجموع شاخص  ارزش نسبی علوفه در گونه چمن شور در مقایسه با سیاه ناو، بالاتر بوده است (98/102). به طور کلی نتایج حاصله موید پتانسیل خوب گندمیان شورپسند حاشیه تالاب ها ی داخلی ایران به عنوان منبع علوفه دام (با تاکید بر استفاده از مکمل های انرژی) و نیز احیای شوره زار ها می­باشد.